Nëse kam nevojë të të përkëdhel, të dhuroj dhurata, të të ftoj të më vizitosh – nuk të konsideroj për një mik të sinqertë. Është një miqësi artificiale.
Unë kam vetëm disa miq të vërtetë me të cilët takohemi kur të mundemi, i japim dhurata njëri-tjetrit kur kemi mundësi, tek të cilët mund të mbështetem, të lë një sekret midis mureve të tyre, të besoj një amanet, të qaj, të marr këshilla.
Nuk janë këta të cilëve duhet t’u kërkoj falje për një fjalë të keqkuptuar. Ata që mezi presin të bëj diçka të gabuar për t’u larguar nga unë. Ata që për hir të Zotit dikur dikush tha se unë dikur i thashë dikujt diçka për ta, ndaj, aman, me të drejtë u distancuan nga unë.
Në të vërtetë, bota tani është ndryshe, por miq të vërtetë gjithmonë kanë qenë dhe do të jenë dhe gjithmonë kanë qenë të paktë dhe do të ketë. Sepse janë real dhe të sinqertë. Sepse ato janë cilësore, jo sasiore. Sepse janë ata që ia vlen të ruhen, jo të grumbullohen artificialisht, të japin ryshfet për të të dashur.
Miqësia nuk është e detyruar. Është e relaksuar, e sinqertë, spontane. Ai që duhet të krijojë miqësi artificialisht ka problem me veten, me personalitetin e tij. /natalmedia.com/
Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjohen, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia
